നിസ്തബ്ധ താരാപുഷ്പവ്യോമശിംശിപാശാഖ;
ചുറ്റിലും നിഴല്‍നിശാചരികളുറങ്ങുന്നു;
മുറ്റിയൊരേകാന്തത, ശൂന്യത,വിമൂകത.
കൊമ്പിലെയിലകളിലൊളിച്ച ഹനൂമാന്റെ-
യമ്പിളിക്കലത്താടിയിടയ്ക്കു കാണും മായും;
ആരുനീ നിശാഗന്ധേ നടുങ്ങും കരള്‍ വിടർ-
ന്നോരു ഭീരു, നിന്‍ ദീര്‍ഘശ്വസിതസുഗന്ധങ്ങൾ
പാവനമധുരമാമൊരു തീവ്രവേദന
പാരിന്റെയുപബോധം തഴുകിയൊഴുകുന്നു!
സ്നേഹവിദ്ധമാമന്തഃകരണം രക്തം വാര്‍ന്നും,
മോഹത്തിലാണ്ടും 'പാപം, പാപമെ'ന്നുടക്കവേ
ലോകപ്രീതിക്കും രാജനീതിക്കും തലചായ്ച
ലോലനും കഠിനനുമാകിന പുരുഷന്റെ
മുന്‍പില്‍നിന്നകംപിളർന്നിള നല്‍കിയോരിടം
കൂമ്പിന പൂങ്കയ്യോടെ പൂകിയ മണ്ണിന്‍മകൾ
നെടുവീര്‍പ്പിടുകയാം; ആ വ്രണിതാത്മാവാവാം
വിടരുന്നതു നിന്നിൽ രഹസ്സിൽ, നിശാഗന്ധേ!
By : ജി. ശങ്കരക്കുറുപ്പ്‌
0 comments:
Post a Comment